EK vrouwenvoetbal, geen schouwtoneel voor jongetjes

Als een vrouw op het voetbalveld naar de grond gaat, dan mag je er quasi zeker van zijn dat er iets serieus aan de hand is. Meestal krijgen ze een deuk, rapen ze zichzelf op en proberen ze eerst nog de situatie te redden alvorens ze echt kijken hoeveel pijn het doet.

Blauwe plekken zijn schering en inslag, op dit EK waren er ook enkele vreselijke botsingen. In IJsland - Zwitserland lag het spel lange tijd stil, zoals dat ook in België - Nederland en nog enkele wedstrijden was. Tien minuten extra tijd, omdat er vaak lange blessurebehandelingen waren. Op het veld, na schrikbarende botsingen.

Niemand die echter niet gewoon verder ging met de strijd. Gewoon een verband erom of enkele nietjes en na de wedstrijd wel eens kijken hoe erg de schade nu écht is. We willen niet vergelijken met het mannenvoetbal, want die vergelijking maken is onzin. Maar aan de intensiteit van een vrouwen-EK zou het vermoedelijk een kleuterschool met kermende jongetjes zijn.

Nog opvallend: de spitsen gaven collectief niet of nauwelijks thuis. Van Miedema, Hegerberg, Nadim, Le Sommer, ... hadden we echt wel wat meer verwacht. Mogelijk schiet er nog iemand uit zijn sloffen in de eindstrijd.